Co to jest Radiestezja i Wahadełkowanie? Cz. 1

---

Kilka słów o radiestezji i wahadełkowaniu

 

Radiestezja – dawniej nazywana różdżkarstwem i rabdomancją, to dziedzina zajmująca się badaniem fal elektrycznych i magnetycznych w przyrodzie, ich szkodliwym lub pozytywnym oddziaływaniem, które zależy od częstotliwości tych fal. Poszczególne fale odbierane są w postaci tzw. kolorów radiestezyjnych, które można określić (ustalić) za pomocą wahadła uniwersalnego.

Termin radiestezja wprowadził francuski ksiądz-radiesteta – Abbé Alexis Bouly (1865-1958). Dawniej do zadań różdżkarstwa należało przede wszystkim poszukiwanie cieków wodnych za pomocą rozwidlonej różdżki, lecz z czasem radiestezja objęła szerszy zakres badań, oparty na wychwytywaniu promieniowania każdego źródła, zarówno ożywionego, jak i nieożywionego. Znalazła m.in. zastosowanie w:

– medycynie – do diagnozowania chorób u ludzi i zwierząt, dobierania leków i sposobu ich dawkowania

– bioenergoterapii i oczyszczaniu duchowym

– archeologii – np. do wykrywania położenia dawnych budowli, ich rozmiarów i wieku, a także do wyszukiwania np. niewypałów z czasów wojny

– kryminalistyce – np. do poszukiwania zaginionych osób

– analizie psychometrycznej – do badania cech osób na odległość, badaniu obciążeń duchowych, stanu czakr etc.

Wahadłem można także sprawdzać wiele innych rzeczy – wibrację Ziemi, mieszkania, określonego miejsca, produktów spożywczych, symboli i kształtów, badać dopasowanie partnerów w zawiązku, poszukiwać zagubionych przedmiotów, pytać o sprawy duchowe i przeznaczenie (zalecane przy dobrym kontakcie z Wyższą Jaźnią/Opiekunami Duchowymi), badać poprzednie wcielenia etc.

Nieodzowne mogą się tu okazać specjalistyczne diagramy (tu polecam np. „Świat wahadełek” Markusa Schirnera).

W zależności od umiejętności danej osoby powyższe badania mogą być łatwiejsze, bądź trudniejsze do przeprowadzenia, a wynik bardziej lub mniej wiarygodny. Pomyłki zdarzają się nawet wytrawnym fachowcom, a przyczyna błędu często jest niemożliwa do jednoznacznego ustalenia.

Czy każdy może zostać radiestetą?

Wiele osób posiada mniejsze lub większe uwrażliwienie radiestezyjne, które za pomocą ćwiczeń i zaangażowania można „podciągnąć” na wyższy poziom, natomiast nie każdy może zostać skutecznym, zawodowym radiestetą, zwłaszcza, gdy mamy na myśli osobę zdolną do przeprowadzenia zaawansowanych badań psychometrycznych lub teleradiestezyjnych oraz weryfikacji otrzymanych wyników za pomocą np. wizji. Bywa tak, że talenty uzdrowicielskie  idą w parze ze zdolnościami radiestezyjnymi, telepatycznymi czy medialnymi, dlatego nierzadko bioenergoterapeuci są jednocześnie radiestetami, zdolnymi dokonać ekspertyzy nawet bez pomocy wahadła.

Mirosław Winczewski w swojej książce „Radiestezja dla każdego” wymienia zebrane z wielu publikacji kryteria, które powinien spełniać kandydat na radiestetę:

– powinien być młody, ale w dojrzałym wieku. Najlepiej, gdy jest to mężczyzna w wieku 30-50 lat;

– musi posiadać spokój wewnętrzny i umiejętność wyciszania się;

– powinna go charakteryzować pokora i skromność, a przede wszystkim cierpliwość i jeszcze raz cierpliwość;

– powinien posiadać zdrowy system nerwowy;

– powinien posiadać niezbyt wysoką i niezbyt niską wrażliwość radiestezyjną;

– powinien wiedzieć, jaka jest dla niego odpowiednia pora dnia i pogoda, kiedy najlepiej mu się pracuje;

– właściwa polaryzacja rąk i palców. Najlepiej, jeśli jest to człowiek praworęczny i niecierpiący na niedoczynność tarczycy, ponieważ może mieć kłopoty przy posługiwaniu się różdżką;

– znajomość i bezwzględne przestrzeganie zasad BHP w radiestezji. Nieprzestrzeganie tych zasad może prowadzić do przykrych konsekwencji, aż do zejścia z tego świata włącznie;

– powinien posiadać trudną umiejętność absolutnego wyłączania myśli oraz autosugestii podczas prowadzenia prac radiestezyjnych;

– powinien od początku rozwijać swoją świadomość kosmiczną i harmonijnie z nią współdziałać oraz przez cały czas zdobywać nową wiedzę.

Jak widać, dobrym radiestetą może zostać tylko osoba posiadająca pewne uzdolnienia, odpowiednie cechy osobowości i ducha oraz ciągłą chęć samodoskonalenia się. Zbigniew Królicki w książce „Radiestezja stosowana” stwierdza wręcz, że dumą radiestezji jest to, zawsze była wykorzystywana dla dobra człowieka. Nie są znane dokumenty ani doniesienia, które mówiłyby o używaniu jej do celów niezgodnych z szeroko pojętą etyką. Posługiwano się nią do orzekania sprawiedliwości wyroków, poszukiwania skarbów ziemi, określania miejsc zdrowych na lokalizację mieszkań  i budowli oraz wyboru właściwych rozwiązań i decyzji. Radiestezją zajmowali się ludzie rozwinięci duchowo, kapłani wszelkich wyznań, władcy, magowie i jednostki mające wpływ na rozwój ludzkości. Była to też sztuka pieczołowicie chroniona, przekazywana tylko wybranym, uzdolnionym i zaufanym.

Gdy prześledzimy życiorysy osób zajmujących się radiestezją, zauważymy, że byli to ludzie skromni, pełni życzliwości dla innych, bezinteresowni, pogodni, wolni od napięć i stresów, zadowoleni ze wszystkiego, co niosło im życie. Jednocześnie byli powściągliwi w przekazywaniu wiedzy radiestezyjnej, co wynikało z obaw, czy wiedza ta trafi do właściwego odbiorcy i zostanie należycie wykorzystana. Gdy radiesteta decydował się na przekazanie wiedzy i metod pracy swemu następcy, brał za niego pełną odpowiedzialność. Współczesna biofizyka stwierdziła u takich ludzi (spokojnych, opanowanych, pogodnych, zrelaksowanych) mniejszą oporność skóry dłoni, co znacznie podwyższa zdolności wyczuwania promieniowania i wzmaga reakcje sprzętu radiestezyjnego.

Obecnie zmienił się pogląd na sprawy nauczania radiestezji. Prawdziwy, dobry radiesteta jest niejako zobowiązany do dzielenia się swoją wiedzą, wiadomościami i nauczania innych. Uważa się, że radiesteta, który tego nie robi, nie ma następców i uczniów, jest po prostu słaby, bo nie ma czego przekazać.

Zapraszam do drugiej części artykułu.

Ascella

---

Czym jest Radiestezja – Nowa Hipoteza.